Ey Hayat; oyun oynamayı pek çok sevensin.. Bana acı çektirmekten ve öfkelendirmekten zevk alıp sanki benim üzüntülerimden kendine eğence yaratıyorsun.. Ama ne zamana kadar söyle?
Sen hayat sen! Bende artık neler neler yok, kalmadı tükendi bilsen! umut.. sevinç.. aşk... mutluluk.. sahici, sahiden, inandığım, aldanmayacağım bir şeyler arıyorum.. Yok hani? O da yok! İnanmayı çok istedim birilerine.. Gel gör ki eksildim, kırıldım, parçalarımı kaybettim hep.. Hepsi mi yarı yolda bırakır adamı..! Sevilmeye ölesiye ihtiyacım var ve sevmeye.. Bir dolu sözüm var diyemediğim, içimde gizlediğim.. Her gece karşıma dizilmiş gülüyor bana pişmanlıklarım.. Çok özledim de bulamıyorum neyi özledim... o kadar uzakta ki her şey, o kadar giremiyor ki içime, o kadar kopuk ki hepsi, herşey.. Bıktım tüm yalanlardan/yalanlarımdan herşeyden samimiyetsizlikten ve öfke dolu ruhum, öfkeliyim hepsine herşeye... Ey hayat, bir ben kaldım bir de içindeki öfkem.. Ama gör bak; salacağım kurtulacağım senden ey öfke/m...
Büyük keyifle okudum 'Şiir'inizi..
Yazan kaleminiz yüreğiniz daim olsun sn. şair..
Saygı ve sevgilerimle...