Seni ilk
Dedemin titreyen parmakları arasında
Bana gülümserken gördüm.
Ak sakallarını yalayıp esrik çizgiler çekerek tavana doğru
Nâzenin ve şuh bir beyazlıktın yükselen.
Sen,ne gönül çelendin sen...

Okullu olduğumda
Kasım soğuklarında,
Çatık kaşlı bir resmindeydin Atatürk’ün
Atatürk’ün savaş yorgunu ellerinde
Davetkâr bakışlarla bana:"Gel" diyordun.
Sen,ne ciğer delendin sen...

Sonra ben,memleketi kurtarma derdine düştüm,
Hey gidi günler...
Sen,Sinop Cezaevinde, gene bir resimdeydin.
Demir parmaklıklar arkasında
İhtimal şiir düşleyen Nazım’ın
Yeleğinin cebindeydin.
Ve kanı çekilmiş dudaklarında Necip Fazıl’ın
Kırpıştırırken ateş çanağı gözlerini
Yüzüme gülendin sen...

Meğer ne çok sevenin varmış senin eyy,
Ne çok isteyenin, "dost" diyenin...
Arkadaşlarım âşık sana
Hayret, öğretmenlerim dahi müptelâ
Karım sensiz yapamıyor bir türlü
Ben,azat kabul etmez kölenim hâlâ...

Çekil git artık düşürmeden bizi çaresiz yataklara!
Çekil git artık dünyamızı daha da karartmadan!
Çekil git ilişmeden çocuklarımıza
Torunlarımızı baştan çıkartmadan...

Ahmet KÖKEN