Kalemimin Teknesi

Gecenin bir vakti…

Yanı başımda usul usul akan bir dere
Heceler,sözcükler,şiirler yüzüyor üzerinde
Bir yandan ateş, sevgilinin aşkını alev alev büyütürken

Aklım gökyüzüne dalmış….


Hayallerim,gökyüzünde yıldızlarla buluşmuş
Yıldızlar birbirlerine masallar anlatırken
İnsanlık yalnızız diye bağırırken
Yıldızların masallarına konu olmuşuz haberimiz yok !

Dereye uzanıp bir avuç sözcük serpiştiriyorum dizelerime….

Bir bakıyorum ki
Uzaktadaki Ay ,yanı başımdaki dereye göz kırpıyor
Şiirimin hiç bilinmemesi gereken dizelerini,sinsice yıldızlara okuyor
Sırrımı öğrendikleri için gülüyorlar
Ben ise ağaçların arasına koşarak

Anlam veremediğim duyguların rotasıyla
Göz yaşlarımla yeni bir şiirime başlıyorum
Damla,damla dizelerim akıyor
Şair yanım şiirimin ruhunu kovalıyor

Sabahın ilk ışıklarıyla kızıl parçacıklar

Hecelerin,sözcüklerin,şiirlerin yüzdüğü o dereye yansıyor
Su alevlenmeye başlayınca
Onlar sağa sola çırpınırken,bir yandan da sığınacak bir yer arıyorlar
Kalemimin teknesi usulca yanaşıyor
Şiirimin mana dünyasına birlikte yolculuğa çıkıyoruz

Yüzdürmeye başlıyorum şiirimin her köşesine…

Bu birkaç dakikalık edebi hadise
Masalarla,yıldızlarla dolu o geceye ayna oluyor.
Artık uzaklarda olan yıldızlar yalnızlığı mırıldanıyor
Güneş beni terletiyor…
Şimdi ben tebessüm içinde gülüyorum

Gün gelecek, güneş aşkla aya tutulunca
Beklide ağlayacağız hep birlikte…