VEFÂ’YA VEFÂ BORCUM

Murat ettin lütfettin, var olmamı istedin.
Nur’undan parça kattın. Ruhumda öz’e VEFâ.
Siz kimsiniz? Ben kimim? Diyerek hitap ettin.
Âlemi ervah’taki, verdiğim söz’ VEFÂ.
M M M
Koymadın nefsimizin, elinde esir bizi.
Bin tane tarifçiyle, anlattın kendinizi.
Ölürümde unutmam. Sana verdiğim sözü.
Her masnunda turran. Gördüğüm göz’e VEFÂ.
M M M
İndirdin ve anlattın. Ayet ayet gösterdin.
Her Ayette bin sırrı. Anlayan zekâ verdin.
Kâinatta ne varsa, bunun içinde serdin.
Her nimetinde olan. Çok ya da az’a VEFÂ.
M M M
Ezberledim yasini. Kur’an ı yın kalbini.
Her surede yaşadım. Hayatım olan Din’i.
Kur’an’ı bahşettiğin. sevgili efendimi(sav).
Yaşayarak anlatmış. Bastığı iz’e VEFÂ.
M M M
Hürmetine kâinat. Yaratılan Efendim(sav).
O bana öğreticim. Kur’an ve İman Din’im.
Kıblem Kâbe Beytullah, izine benim yönüm.
Sürünmemiz bize zevk, aldığım hız’a VEFÂ.
M M M
Her Hadis’in Sünnetin, benim kurtuluş ipim.
Hayatımı kuşatan, Resûlün altın küpüm.
Sünnetlerin yaşamam elde iyilik kapım.
Yollarında sürünen,elimle diz’e VEFÂ.
M M M
-1-






VEFÂ’YA VEFÂ BORCUM

Bir hadisin öğrenmek, bize hayat bahşeder.
Hadisin hayattaki, tatları tarif eder.
Ve senin sünnetlerin, doğru cennete gider.
Sırat’ı müstakıymde, dizili biz’e VEFÂ.
M M M
Hadislerin Sünnetin, bize yıldızlar gibi.
Senin Ehl’i Beyt’inse, rehberimizdir tabi.
Bir Hadisin Efendim,(asv) iyiliklerim kab’ı
Her emrine baş eğip, sürdüğüm yüz’e VEFÂ.
M M M
Ehli beytin sahaben, tüm senin tabi i ni.
Sevdana denk sayarım, tebe i tabi i ni.
Yaşayarak göstermiş, o zat’lar bize Din’i.
Zerre zerre yaşanmış, malûm ve giz’e VEFÂ.
M M M
Yüz yirmi dört bin nebii. Bir o kadar evliyaa.
İzinde ışık olmuş, her biri yıldız deryaa.
Kutbûl aktap ve azam, bilinen kutbûl ûlaa.
Onlarla baharlara, onlarla yaz’aa VEFÂ.
M M M
Sebebi hayatımız, anne ve babamıza.
Onlara hizmet için, çektiğimiz çabamıza.
Bilmeden hatamızda, ince ve kabamıza.
Göz yaşlarım sildiğim, tülbente bez’e VEFÂ.
M M M
Ayağının altına, Cennetler serilene.
Bizi beslemek için, hayatını verene.
Rızık kazanmak gaye, türlü derde girene.
O vefa’kâr atamın, yuttuğu toz’a VEFÂ.

-2-




VEFA’YA VEFÂ BORCUM

İnsan doğar ve yaşar, bu Dünya sınav yeri.
İşte benim yaşantım, her günüm dert eseri.
Sırrı tekliften beri, kendim bildim bileli.
Allahım(cc) dört mevsime, balaban baz’a VEFÂ.
M M M
Bir gün ekmek bitti, bir gün tuz bitti Yârabb.
Sınavda sorumu bu, sevgim haz bitti Yârabb.
Bahar çabuk geçtide, işte güz bitti Yârabb.
Ne verdinse bin şükür, Yârabb bin az’a VEFÂ.
M M M
Buharada VEFA’ya(ra), vefa talimi yapan.
Her can’a vefa edip, VEFA(ra) salimi yapan.
Ün alıp VEFA diye,VEFA halini yapan.
Örnek bir VEFA olup, vefa biz biz’e VEFÂ.
M M M
İnsanlarda İmanın, alâmeti hayadır.
Şimdiki rehberimiz, hayatta (pür haya)dır.
Bu yolda yüz sürmemse, bizde ulu sevdadır.
Gönlüme köşk kurdunuz, efendim siz’e VEFÂ.
M M M
Biz bir idik bin olduk, ihvan ihvan bin canız.
Sıratii müstakıyymde, el ele tek ihvanız,
Osman Nuri Topbaş’la tüm Dünyaca vatanız.
Gözlerimden süzülen, çağlayan naz’a VEFÂ.
M M M
Ömer Çetinkaya’yım, mahlasım sa congeri.
Vefa’lı olanlara, yüreğim harman yeri.
Vefâ’nın peşindeyim, Vefa göreli beri.
Nakş’ii Vefâ izinde, kefenden tez’e VEFÂ. . .
M M M
Ömer Çetinkaya
Congeri
25.04.2010
-3-