yıllar önceydi
maviydi o zamanlar sevginin rengi
ilk korku çığ gibi düştü maviliğime
ya birgün biterse diye
bir yanım filizlenirken aşka
bir yanım yandı
henüz yaşanmamış ayrılığa
yanıbaşımdayken bile
yokluğunu düşünüp kanattım sol yanımı
böyle batmıştı yüreğime
canda can olan sevginin kıymığı
vakitsizce

korkular büyüttüm gizli
ve nedensizce
uyumalar korkuttu gece yarıları
uyandığımda yanımda olmazsın diye
yastığımda kalan kokunla biçare
dualara bürünerek yumdum gözlerimi her gece
sıkı sıkı tutar ellerini
içten içe yasaklardım sana gitmeleri
sen bilmezdin
içime çöreklenen acılı gizleri
ve her sabah ilk önce seni görürdüm
açtığımda gözlerimi
korkular
ki o korkular
yine terketmezdi beni

hiç bitmesin isterdim sevgi
ve hiç gitmemeni
fakat bilirdim
hissederdim
birgün gideceğini
birgün biteceğini

düş/tü korkular
ve bir gün
gün gibi gerçeğe dönüşüverdi

giden bendim
kalan sen

gittim
acımı sıkıştırıp valizimin bir köşesine
seni saklayıp kendime
uzak şehirlere yol aldım

---bu aşkı en güzel maviyle yaşayan sen oldun
maviliklere korku yükleyip
korkuları gerçeğe çeviren ben---


unutmadım seni
sen
acını eksiltirken benim yokluğumda
ben
acını eskitmeden yaşıyorum hala
şimdi yine korkuyorum
ya acın bir gün eksilirse
ya eskirse diye


(22.10.2003 anısına)

@ / YÖRÜK

22.06.2007 ist.