YİNE SENİ YAZIYORUM


Merhaba sevgi çiçeğim, merhaba!
Yine her zaman olduğu gibi seni yazıyorum bu gece
Bir kurşun kalem var elimde
Yokluğunu, Sensizliğimi yazıyorum
Bu kapkara ve hüzünlü gecede
Etrafımı biraz olsun aydınlatan Ay, tek arkadaşım

Adını yaza, yaza kaç kalem bitirdiğimi bilmiyorum
Kalemler bıktı benden
Ben bıkmadım seni yazmaktan
Defalarca resmini yapmaktan bıkmadım.
Ama hiçbir resim senin kadar güzel olmuyor…

Evet! benim hiç solmayan çiçeğim, Sevdiğim
Bana söylediğin o güzel sözleri tekrar, tekrar yazıyorum
Sonrada defalarca okuyorum sanki senden duyarmış gibi
Sende biliyorsun ki önce aklıma yazdım ben seni
Sonra yüreğime kazıdım. Ve hiçbir silgi silemez seni
Ne aklımdan, nede yüreğimden
İşte ben böyle sevdim seni…

Yine yeni bir resmini çizeyim diyorum
Dağları, Denizleri, uçsuz bucaksız Ovaları
Çölleri Tuvâl yapıyorum senin için, Ama! Olmuyor.
O kadar büyüksün ki bende
Okyanuslara bile sığdıramıyorum, ne seni nede resmini
Ya sevgimi; sana olan sevgimi nerelere sığdırayım, Bilemiyorum…

Ve yazmaya başlıyorum yine
Kelime, kelime, harf, harf dokuyorum seni
O kadar şeffafsın ki bende, beyaz kâğıda yazamıyorum.
Hep maviye, kırmızıya, Hep yeşil’e yazıyorum seni
Ama öbür renkler alınmasınlar
Onlara da yazıyorum ara sıra
Ay kayboluyor yavaş, yavaş sevdiğim, hava bulutlandı
Yağmurumuz geliyor. Ve bizim buluşma zamanımız
Şimdi hazırlanıyorum dışarı çıkmak için
Çünkü düşen her yağmur damlası Sen’sin
Ve ben seninle ıslanıyorum, sırılsıklam oluyorum
Her yer seninle doluyor. Ve arınıyorum o an dertlerimden
İşte bu yüzden çok seviyorum yağmurları…

Ama! Artık buraya kadar be gülüm,
Ne dağlar, denizler ne kuşlar, ağaçlar canlı cansız
Etrafımda gördüğüm hiçbir şey avutamıyor artık beni
Ve yokluğun dayanılmaz oldu bir tanem
Canım, unutamadığım, her şeyim
Sabret, benim hiç solmayan çiçeğim

DENİZİN ÜZERİNE YANSIYAN AY IŞIĞININ UPUZUN YAKAMOZUNDA
BİR GECE YÜRÜYÜP, SANA GELECEĞİM…

Namık SALİH
05 / Ocak / 2009