12.05.2007



Anne! ...
Anne, affet beni...

Sarı bluzum vardı, hani,
Dolapta asılı, ütülü,
Hani, minik bir kırışıklık vardı da omuzunda
Ne çok söylenmiştim ya ben sana...
İlk ütümü yaparken kendi evimde,
Evlendiğimde,
Ne çok ağlamıştım ben anne!

Affet nolur beni anne...

Hani ergenliğimde tokat gibi çarpardı ya sözlerim,
En sonunda sana fenalık gelir,
Kardeşim kolonya yetiştirir...
Banyoda ne çok ağlardım anne,
Önce kendime,
Sonra seni üzmüşlüğüme...

Affet nolur anne! ...

Hani, mutfakta yemek hazırlarken sen,
Aşklarımı anlatırdım, susmayı bilmeden.
Ne telaşını görürdü gözlerim,
Ne yardım etmeyi düşünürdüm
De, ellerin köfte hamurunda,
Kaygıların saklanırdı, güzelim yüzünde
Gülümsemelerin ardında,
Usanmadan konuşurdum da,
Usanmadan dinlerdin ya,
Anne! ..

Anne! ... Affet beni nolur! ...

Hani evlendim, çocuğum oldu,
Kocamla kavgalarıma tanık oldun ya,
Anne...
Hani saklayamadım, dayak yediğimi de öğrendin ya, anne...
Hani hep telefonda sorardın ya,
Usulca,
’Yok değil mi bir problem? ’ diye,
Endişelerin diz boyu saklı içinde,
Yalnızca ufak bir soru, dilinde...

Affet beni anne! ...

Yok, anne,
Nolur ağlama...
Ben ağlıyorum ama...
Sen ağlama...

Anne...
Çok üzdüm seni...
Nolur,
Affet beni...


Gülgün Karaoğlu