HALE


Sevda güneşiyle yeşermek varmış
kara toprağa uzanan,
aşk mezarı üstünde filizlenen çiçeğe

dünya bu
dünya işte
bir sevda yok eder
diğeri yeşertir
biri ağlatırken, diğeri güldürür

güldür yüzünü yılların yorduğu
bal gözlerin ağlattığı
biçare insanı
güldür yeşil gözlü sevgili

hale oldun şimdi
karanlık dünya etrafında
sar-sarmala ışığınla

elllerinle sunduğun
zeytin tanesindeki lezzete hasretti
bakışından süzülen işveye

hasretti yüreği sevilmeye sevmeye
çocuk gibi koştu kırlarda
seyrederken sevginle

denize attığı her bir taşta
acılarını gömdü suya
izlenildiğini bile bile
özgürce atladı denize
sevilmenin şımarıklığını haykırdı
deniz anasına

yüreğinin atışına dokununca ellerin
sihirli değnek misali
yeşerdi umutları
mutluluğa gülümsedi
tüm hücreleriyle gözleri

güneşin olmadığı yerde
HALE ne büyük nimetti...

kulağına fısıldadı
’bu güne dek nerdeydin sen HALEM
nerde’



2010/26 nisan/umut77