Ben Gazze! Kurşunlar arasında dolaşıyorum.
Sesim çıkmıyor…
Elimde bir mumla geleceğimi arıyorum.
Silahlar susmuyor…
İçimden ağlıyorum, dünya konuşmuyor.

Ben Gazze! Karanlıklar arasında
Uykuya dalmışım…
Bir yer var… Yüzlerinde yalan yok.
O’na sarılmışım.
Ben Gazze, Gazze de bir gün yaşamışım.


Sular hiçbir zaman elmas akmadı burada,
Hani toprak mistir ya, hiç kokmadı burada,
Ki burada hep barış şarkısına hasretim,
Onun için yazarken titriyor ellerim,
Ben Gazze, kara haberin hep duyulduğu yerim.


Boş kovanları topluyorum yerden,
Çocuğum işte! Bir oyun geldi aklıma, bilmem nerden?
Biri geliyor büyükçe, sen kimsin? Demeye kalmıyor,
Yeni bir oyun kuruyor kefenden,
Ben Gazze, vücudumun içinde kancalar…Neden?

Dumanların arasından çıkan ses…
Bir anne daha, gözleri kan çanağı,
Ne olur sus ağlama… Ana!
Bana soruyor, “ne oldu oğluma?”
Cevap veremeden…

Bir de o kayboluyor, yitiyor ellerimin içinde,
Ben Gazze, sen İsrail, kurşun kalbimin içinde…


Ertan SÖNMEZ