"Veronica ölmek istiyor, öl Veronica!
Ölmelisin, çünkü tanrılar kızgın lavların arasından böğüre böğüre kurban istiyorlar."

Bana gelirken hiç acele etmemelisin Veronica.
Hüzünlü bir filmin slowmotion ölüm sahneleri gibi gel.
Acılarını eşikte bırakıp da gir içeri, öyle çıplak otur soframa,
Ve öyle bak tadına şarabımın.
Ağzında yalan varsa üzgünüm, dudaklarını kesmek zorundayım.
Hiç acımadan Musa’yı taşlayan İsrailoğulları gibi kana susamış bir şekilde.
Otuzbir çekmekten alev almış salak bir Pinokyo’nun,
Ya da kurbağadan hamile kalan prensesin,
Trajikomik öyküsünde hüküm süren,
Anlatım bozuklukları kadar yalancıyım.
Saçlarını kemoterapilerde yitirmiş Rapunzel kadar kırgın.
Bir melek intihar ederken bulutlardan,
Yahut bir üvey baba taciz ederken memeleri dolgun kızını,
Engel olamıyorum Veronica!
Asamı yere vurduğumda yer yarılmıyor ve asa dev bir yılana dönüşmüyor.
Gökten kudret helvaları da yağdıramıyorum,
Ay’ı ortadan ikiye bölemiyorum, denizleri de öyle...
Gördüğün gibi ben normal bir adamım, biraz beynim hasta hepsi bu!
Bir parça da yalnızlık var kutsallığımda,
O yüzden, öl Veronica, öl!
Acılarım kurban istiyor, tanrılar böğürüyor kızgın lavların arasında
Dur!
Giderken beni de unutma.
Kurduğumuz yalnızlıklar krallığında,
İtaatkâr askerleri olan ordulara sahip olalım.
Ve bebek yüzlü bütün insanlara işkence yapalım Veronica.
Ne olursun, biraz da şeytana tapınalım, kirli tapınaklarda

Dedde.