Hüznüm uyandırdı bu sabah öptü yanağımdan, yalnız bırakmadı beni.
Senin gibi .
Telefonuma baktım ne bir mesaj ne bir çağrı .
Boş gözlerle baktım etrafa , suskun sözlerle yaraladım kendimi ...
Sus yüreğim acıtma kendini daha fazla..
Kalmayı beceremeyen bir insandan ne bekledin ki zaten,
Senin olmayı başaramayan, sevgiyle saramayan bir yürekten ne bekledin.
Sitemlerim yaralasın vedakar tavrını, sussam daha mı çok acır canın ?
Söylede ona göre kanatsın sözlerim hissizliğini...
Kalk git ! sen gitmeyi bilirsin, ben özlemeyi.
Topla yüreğimde ki aşkınıda al git, bavulunu arkandan yollarım.
Gar’da unutulan suretlerinide al, görmek istemiyorum bundan böyle..
Haberimi alırsan da gelme sakın İstanbula .
Mutluyum ben senden kal(a)mayanlarla .
Aman dilim, sus! susta aklımda olanı getirme aklıma .
Güvendiğim sözleri kaldırdım rafa, sakladım naftalin kokulu zamanlara...
Sahii kaç yaşında sevdim sensizliği ?
Hala İlk okul defterimin arasında saklıyorum seni,biraz yırtık ve buruşuk ...
Son vurgunum, en çok vurulduğum .
İsyan perdesini indirdim, şehrin kapısınıda kapattım bende olanlar firar edip kaçmasın..
Şimdi gidebilirsin, suskularım bunlar konuşsam gitmezdin ...
Elde avuçta kalan sevgimi de satırlara döktüm işte, birazdan kurtulacağım senden.


10.03.10
Özge ÖZGEZER