Ellerim böğrümde, belim kambur
Yanık bir sızı var, yüreğimde
Sessiz bir bank, sakin bir deniz
Güller açmış, sanki yüzünde

Ne sokakta, nede evdesiniz
Sanki sonsuzluk çökmüş, ölü bir bedeniz
Başım avuçlarımda yanıyor, ateşler içinde
Çöktüm, kalakaldım o bank’ın üzerinde

Deniz büyümeye başladı, gözümde birden
Kabardıkça kabardı, burnunu bükerekten
Dağlar gibi yıkılıyor üstüme
Geçilmiyordu, kibir ve gururundan
Burun kıvırdı, beni aşağılarcasına
Bir anda, yüzüme doğru bir göz attı
O kibriyle baktı
Küçümseyerek aktı
İçindeki, anlamsız nispetleriydi

Bir sessizlik çöktü o anda, uğultu aniden kesiliverdi
Kibir rüzgârları, bir anda yok oluverdi
Ortam berraklaştı
Her şey duruldu, gün ışığına çıktı

Anında gemiler, üstünden geçişte gittiler
Balıklar içine dalıverdi, derinliğine süzülüp emerek
Kayıklar da üstünde oyunlar yaptılar, ona sormadan
Deniz o an tüm acılarıyla bana bakakaldı!
Yürekten bin pişman, dövünerek ağladı
Bende yıkım, bende ölüm, dans eder bedenimde
Tüm süksesi çöktü o anda, yok oluverdi
Sessizliğe gömüldü, bedenden tükenip bitti
Yıkıldı tüm hayalleri, biranda gitti
Yolgeçenin hanı oluvermişti, tümden
Bakamıyordu artık, utancından yüzüme
Kalakaldım, elde kirli bir gülle!
Dökülüverdi o an ağzımdan, çıktı kötü bir cümle!

Eser kalmamıştı o gurur ve kibrinden
Yüzünün karası ile küçüldükçe küçüldün hepten
Üstüne boşaltı verdiler gemiler, tüm çöplerini
Tümden akıtıverdiler, tüm kirlerini
Varlığı bile belli olmuyordu, kirden pislikten
Neden?

O muhteşem sesi boğum boğum boğazdan
Akışta gitti, bir kez bile hıçkıramadan
Hepten silindi, her şey yok oluverdi
Tüm ağırlıklar bindi, tek tek benim sırtıma
Bir kahırlı sancı saplandı, aniden karnıma
Ağrılar içinde yere yıkılıverdim
Çöküntüden korktum, inledim
Yok oldu tümden, bütün emeklerim ve sevgilerim
Bir anda giziyle geçti, gözlerimin önünden
Kurudu, döküldü aniden

Kayıplara bürünüp buhar olup da gitti, tümden bu kara ruhuyla
Ansızın! Gizlerle çıktı bedenimden, birden ortadan yok oluşuyla...

(19.04.2010)AZAP…