Unutuyorum
Hayatın içindeki beni
Kaybediyorum kendimi
Bir filmin karesinde
Rol veriyorum
Bana benzerse
Her seferinde
Dram ya komedi sahnesinde
Bir gün geliyor
Pencere önündeyim
İzliyorum hayatı
Perde arkasından
‘yaşamak’ adlı karesinde
Yine ben varım
Sahne değişiyor tarih değişiyor
Ben aynı ben
Yine unutmuşum kendimi
Kaybolmuşum bir an için
Bakıyorum gündüz dağlara
Gece ise yıldızlara
Bir ah çekiyorum
Birkaç şey istiyorum
Onların aşılmaz, ulaşılmaz
Sınırları arkasında
Neler var merak ediyorum
Bana da istediklerimi verirler mi?
Verirlerse ne zaman diye düşünüyorum
Tutamıyorum nedense içimdekileri
Ürkek bir serçe gibi çırpınıyorum
Bir an isyan ediyorum
Taşa, toprağa
İnsana, hayvana
Gün geliyor
İnsan seviyorum
Yaratandan ötürü
Merhamet doluyorum
İmtihan bu diyorum
Hep ben bir yerlerde kendimi unutuyorum
Sebebini bilmiyorum
Bazen bir reis
Bazen de bir tayfa
Bir yanım çocuk diğer yanım adam
Unutuyorum rolümü
Yaşasam mı yaşamasam mı?
Kıyıda mı ta ortasında mı?
Unutuyorum bazen de adımı
Neydi adım mert mi?
Yoksa namert mi?


18.04.2010
Orhan OYANIK