Menekşeler ilkyaz defilesinde,
Sahile aşkla vuruyor dalgalar.
Katarlar geçiyor teker teker,
Pürneşe saksağanlar, kargalar.
Firari yaşanmışlıklarımızın dökümünü
Aylara vursak, ayrılık başı çeker.

Ruhumun dar odalarından aşk ağacına,
Her yaprağı umut yüklü kaç şiir astım?
Yokluğunun cezvelerinde özlem tüterken,
Yarama en acı tütünleri bastım.
Yıllar sırtımızdan vurup geçerken,
Aşkın menfur planı çıktı gün yüzüne.
Üzerine ölü toprağı serpilmiş sevda,
Ağırlığını taşımaktan yorulduk diye,
Miras olarak, ayrılığı verdi hediye.
Veda şarkısı öncesi bu sessizlik,
Ruhumun dizginlerini parçalıyor.
Kan damlıyor, beyaz lâleye…

Hayata tutunduran gözlerin nerde?
Bıçak pırıltısı hüzünlerle bakıyor.
Hani mutlu kapanacaktı son perde?
Kekremsiye çalıyor suskunun tadı.
‘Sonsuza dek’ sözleriyle hiç yüzleşme!
Verdiğin tüm sözlerin başı yerde.
Sen ey yitik düşlerimin prensesi!
Vurdumduymazlığınla saldın mı derde?
Vefalı bu adamın, kesilse son nefesi;
Ve yarılsa ortadan göğüs kafesi,
Görecekler ki, kanında ‘yâr’ akıyor.
İsimsiz olsun son şiirimin adı;
‘Ayrılık’ kelimesi, içerimi yakıyor.

17.04.2010

Muhittin Alaca