KİM BİLİR


Kim bilir belki bir bebek ağlıyor…
Gecenin kör karanlığında,
Issız sokaklarda terkedilmiş kaderine,
Yalnız, çaresiz …
Taş kaldırımlarda, öylece yatıyor

Kim bilir belki bir bebek ağlıyor…
Kimseye görünmeden uzaklaşmaya çalışan annesinin,
Koşarken ardında bıraktığı ayak seslerini
Bir daha hiç duyamayacağını bilmeden

Kim bilir belki bir bebek ağlıyor…
Ana sütünden , sıcaklığından mahrum eden
Annesinin koca dünyada yalnızlığa terk ettiği
Soğuğu iliklerine işlemiş, boş sokaklarda…

Kim bilir belki bir bebek ağlıyor…
Elini hiç tutmayacaklarsa ‘’neden?’’
Sonsuz bir boşlukta, kimsesiz bıraktıklarını
Sorgular gibi, hıçkırıklara boğuluyor…

Kim bilir belki bir bebek ağlıyor…
Bir yanda, bir bebek için dünyaları verecekler varken,
Biçare bir anne, bebeğine tek başına bir hayat veriyor
Küçük parmaklarıyla tutunamayacağı kadar büyük ve acımasız…

Kim bilir belki bir bebek ağlıyor…
Keşke bir hatanın masum sonucu değil,
Bilinçle hayat verilmiş, heyecanla beklenen,
Aydınlık bir geleceğe ait olsam diye isyan ediyor

Kim bilir belki bir bebek ağlıyor…
Sesini duyuracağı tek yol olan ağlamayı,
Var gücüyle kullanmaya çalışarak, hayata direniyor
Sesini duyan bir yabancının, onu kurtaracağı anı bekliyor belki, kim bilir...

Kimbilir belki bir bebek ağlıyor…
Bu gece, benim birden aklıma düştüğü gibi,
Birilerinin onu hatırlamasını istiyor
Belki de her gece bir çok bebek yarınına ağlıyor…