küllerimi içtim
şu köşede dün.
kâğıdı yırtıldı bedenimin...
ve
nihayete erdi sensizliğim.
şimdi her yer,
hep sen sevdiğim.

geceyi al üzerimden
gündüzlere gebeyim...

savruluyor,
sonbahar yapraklı
hüzünlerim...
döngülerim yedi veren
nar çiçeği topluyorum,
kar tanelerinden...
yüreğimde konaklıyor
mevsimli ya da mevsimsiz
bütün göçmenler...
dün,
okyanuslara baktım
gözlerinden.
kum gibiydi saçların,
rüzgâr olup estim yeniden.

küllerimi içtim.
kâğıdı yırtıldı, bedenimin
ve nihayete erdi sensizliğim.
şimdi her yer
hep sen
sevdiğim...

ben,
nice yalnızlıklar gömdüm.
kâğıt kalemim olsun yeterdi
zulada bir kaç cıgara.
ağlamaya gelirdi geceler,
serçeler üşüşürdü soframa...
beraber büyümediydik oysa,
zaman ve mekânın
enlem ve boylamında.
bakışlarımızın kesiştiği noktada,
bütün sular sustu,
ışıkların kucağında...
şimdi;
her yer
hep sen,
hep sen…

nurcan yalçin