Söylenmemiş sözler,
Hep kafamın içinde gizli
Ve nedense dudaklarımın her aralanışında
Kaybolan sözler bunlar.
Söylemek en güzeliyken,
Söylenemeyen.
Bazen bir sevgi, bazen de korku,
Bazen hayatın ta kendisi.
Sözlerimin gücü yetmiyor bunları anlatmaya.
Oysa beynimde tükeniyor artık bu sözlerle.
Kalbimin yaraları dağlanıyor defalarca.
"Neden böyle?" diyorum kendime.
Neden, neden anlamıyor bu insanlar
Ya da ben neden anlayamıyorum bu insanları.
Nefretimi, öfkemi, kırgınlığımı ve de
Sevgimi, hayranlığımı, dostluğumu söylemek.
Ne kadar zor sözlerle bürünmüş beynimi açmak insanlara,
"İşte bakın size düşen sözlerim bunlar!" diyebilmek
Sana sunduğum sözleri kabul eder misin?
Ya da anlar mısın sana söylediklerimi neden söylediğimi?
Kalbim bir kelebek gibi çırpınıp dururken insanları incitmemeye
Sen, sana söylediklerimi anlayabilir misin?
Kendime ne çok soru sorduğumu bilebilir misin?
Sesime ses katıp seslenmeyi,
Sözlere bürünen beynimle seslenmeyi,
Sesine değmek için seslenmeyi isterdim.
Ne olursa olsun,
"İşte beynimdeki sen" diyebilmeyi isterdim.
Nedense hayat bu fırsatı vermiyor çoğu kez.
İnsanlar artık zırhlarına bürünmüş;
Öyle korunaklı zırhları var ki...
Bütün sözler uçuyor beynimden... kalbime.
Ve hep orda konaklıyor.
Belki bir gün diye.
Olur da bir gün...
Sözler, sese bürünüp çıkıverir ağzımdan.
20.04.2005