Ağaçlar şen, çiçekler şen, kuşlar şen;
Yağmur gözlerinde bu ne veda havası?
Dökülür portakal çiçekleri gidersen,
Martıların gözyaşını kim silecek?
Lâleler solunca, öksüzdür gülşen.
Diner mi günlerce manolyanın yası?
Bir bilsen neler aldığını, ah bilsen!
Şairin nefessiz kaldığını, kim bilecek?
Şiirimde sen, düşümde sen, ruhumda sen;
Can olmazsa, ne kadar dayanır ten?

Gitmek için henüz çok erken,
Nereye gitsen, karşında anılar bitecek;
Dilin bile varmıyor, “elveda” derken.
Sevgimin sıcak kollarından kayarken,
Hangi sevda sebil olup yetecek,
Sana gelip de hiç gitmeyecek?

Bir sana tutkundum, bir de maviye;
Gölge gibi düşerdim peşine.
Üzülünce, artçı şokların yıkardı;
Dünyaları verirdim tatlı gülüşüne.
Sevinçlerim ayyuka çıkardı,
Tortulu sancılarım rafa kalkardı;
Hayrandım kuğu gibi süzülüşüne.

Bir pembe sayfada buluşurduk seninle;
Kuru kalabalıklarda, kaçak iki gönüldük.
Hazana inat, mevsimlerime bahardın;
Erikler çiçek açarken, kanatlanırdım seninle.
Tüm cümlelerimin öznesi, yardın;
Florya sahillerinde el ele iki güldük.

Tohum gibi her yanımda yeşermişken,
Kesilir nisan yağmurları gidersen.
Adın bütün hücrelerime şifrelenmişken,
Gitmek için henüz çok erken;
Bu ne firak rüzgârı, gelip zamansız esen?
Gözyaşımda sen, düşüncemde sen, ak saçımda sen.
Seni nasıl sevdiğimi, ah bilsen!

09.04.2010
Muhittin Alaca