Özgür Bir Köle


dalıp gitmişken su sesiyle uzaklara
göz görmez gönül katlanır ya
sorgular dururum hep bir çocuk merakıyla
gizemine bir türlü erişemediğim dünya....

sonsuzluk ummanında boğulacakken
sığınmaya çalıştığım tenha kıyılarında
hayal ettiğim o yeşil yamaçlara
alıp götüren bu sahte dünyadan
gerçek sandığımız
sıkı sıkıya sarıldığımız
kocaman bir yalan yalnızca...

büyük bir hapisane bu evren
ben ise esiri hep özgürlüklerimin
öylesine ağır bir esaret ki bu,
kendi ellerimle yüregime kelepçelediğim
boynumda bir urgan, ucu bilinmeyende ipin
ayağımın altında idam sehpasıyla
yerlerde sürünmekte bedenim....
çevremde anlamsızlık ve hüzün
açılıverse bi anda aşkın kapıları bana
gönül gözümüzdeki o kara perde
biliyorum, kalkacak sevdanın gücüyle
işte o zaman asıl hakikat
tüm çıplaklığıyla çıkacak meydana
ve başlangıcı olacak bitişin
bizim son saydığımız o anda....


14.03.01- nevşehir