Hüzün taşımasın dağlar,
Karanlık çökmesin doruklarına,
Gökyüzü bu denli solgun
Evler, taşlaşmış yürekler gibi,
Yollar sanki ayrılığın habercisi,
Sokaklar ıssız, terkedilmiş
Bu kent sevgisiz şimdi
Bir tek dolunay dolanıyor tenhalarda
Yalnız o gülümsüyor gökyüzünden bana
Senden bahsedercesine ışıltıyla
Eğilip kulağıma fısıldıyor
O seni ölesiye seviyor diye
İnanmak isterken delirircesine
Rüzgar kokunu getiriyor avuçlarıma
ve bulutlara uçuyor kanatlanan yüreğim
Yine her zamanki gibi gülümseyen gözlerin
sıcacık ellerine uzanıp tutmak için
koşuyorum sana doğru
Bende seni seviyorum demek, sıkıca sarılmak niyetim
duymuyorsun kalbimin sesini, görmüyorsun aşk meleğimi
Bulutlarla birlikte yokoluveriyor silüetin
Boşluğa düşüyor umutsuzca bedenim
kahreden bir ses titretiyor yüreğimi
Amansız bir sevdaya düşmüşüm belli
Çığlık ve gözyaşımla başbaşa
kalıyorum yine kentin boş sokaklarında....