Kalemdim, kağıttım
Bir şairin masasında
Şair de kendi sevdasında
Gönlümde bir tasa
Gözüm hiç açılmayan kapıda
Güzelimi bekliyorum hayal de olsa
Gelse güzelim kapıyı açsa
Otursa karşıma
Yer açsam kendine
Anlatsam bir güzel şiire
Şairde bu güzelliği görse
Bana bakıp imrense
Saatlerce dil dökse
Ver ne olur bu güzeli
Süsleyeyim onunla şiirimi
Herkes şahit olsun bu güzelliğe
Rastlamadım ömrümde
Böylesine…

Dur! diye
Haykırsam şaire
Kapılma desem boş heveslere
O benim güzelim
Onu anlatacak kalem benim
Sevecek olan yüreğim
İçini dökeceği kağıdım
Giderse ben ağlayacağım
Sen şairsen
Ben de kalem
Bir daha görmez böyle güzel bu alem
Şair ben onu sevdim
Seni terk edeceğim
Onunla ağlayıp onunla güleceğim
Elinde sevinip koynunda öleceğim
İçimi dökeceğim
Artık onu dinleyeceğim
Bu güzel sadece ben seveceğim
Haydi! Güzel buradan çıkıp gidelim…

09.04.2010
Orhan OYANIK