11
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1360
Okunma
tanrı buyruğuydu varlığıma biçilen
ebedi dehlizinden geçit verilirken
ne kadar saftı var oluşum
sevdanın zincirleriyle bağlanıp
yer ve gök arasına sürgün edilirken
gün batımını yakalayan
bir ağaç gövdesine sığınıyorum
özümden çekilenler
kuru toprağa hayat veriyor
rüzgâr dokunan dallarım
kızıllığa uzanışım
an ve an yitirilenlerle yavaş yavaş kuruyorum
taş kesiliyor çaresizliğim
saplanıp kaldığım bozkır yamaçlarında
hüzün gözyaşlarımı döküyorum
parçası olamadığım yeryüzünde
yalnız sürgünlüğüme
haykırıyorum tanrıya
yalvarıyorum
yalvarıyorum
bitsin diye
.
.
.
b@r@n
Cevap Yaz