Dedim ki can;
Sen niye, neden kapımdasın?
Beni niye seviyorsun ki, daim tepemdesin.
Binlerce baykuşlar öterken, hayatımda
Fırtınalarda yerle yeksanken bedenim
Yüreğim sellerinde, boğum boğum boğulurken.
Depremlerce sarsılırken geleceğim…
Bende var olan seni, alışta ne edeceğim?
Yok ki geleceğim...

Kız sen
Yalvarırım söyle!
Neden?
Sen diyorsun ki bigânem

“Bende emeğin inci… İnci… Oya... Oya.
Çok ama çok, yıllarca
Üstüme titredin, sen var ya
Dokudun bedenimden, yüreğime kadar...
İndin ruhuma onardın, emeğinde bende, dağlar
Topraklardan... Göklere dek, çıkarttın başım
Sen beni, güvenlerle büyüttün, hiç korkmadım
Benim sırtımı dağlarca dayadığım, güvenimdin
Demir kapımdın benim açılamayan”...
“Sevmeyi öğrettin, vefayı, tutkunluğu”...

“Sen canım, bana can dostluğu
İçimin içine ılık ılık akarak, tüm şefkatinle
Hayatı”... “Hakka adanmayı, gösterdin
Bir bedende, iki kişilik yaşamı öğrettin”
"Sen, içimin içinin içinde, ancak tek sen yeşereceksin
Kadınlığımı bana, tek hissettiren sensin"…

O zaman, hakkımı ver mi
Diyorsun gülüm sen bana?
Neyi be kız söyle... ALLAH aşkına.

“Sen bana demedin mi ki? Canan”.
“İlki emektir, sonra güven, sonra sevgi ve dostluk,
En sonunda, gerçek aşk gelir demedin mi? Can
Dostluğa dek yaşattın
Bana, aşkımı ver
Ver
Ne olursun!
Aşkımı”

Kız, çok mu istiyorsun aşkını?
Canımın cananı, kalbimin ölümsüz hatunu...
Sen bilir misin? Hayatın kördür yolu
Kırar elini kolunu
Ruh çöker, figanların patlar, kapar yolunu
Hislerin haşinleşir, kırar eşini dostunu
Çekilmez olur hayat
Kara dumana bulanmaktır aşkın sonu…

“Diyorsun ki; Evet, emekten dostluğa kadar getirdin
Verdin bana... Her bir şeyi türlü...
Türlü...
Geride, hissedip doyasıya tek aşkımız kaldı
Ben, sende benliğimi buldum, beni sende yaşadım...
Tüm mutlulukları... Özümleyerek an... An...
Tek geriye kalan
Kıyma aşkıma!
Yaşayamadığım, tadamadığım o, kavuştur beni aşkıma...
Ver...
Aşkımı… VER bana”!

(06.04.2010)AZAP…