Son zil de çaldı işte,
Ayrılık vakti geldi,
İlk geldiklerinde kalem tutmayı dahi bilmeyenler,
Bugün mektup yazıyorlar bana,
Ne de çabuk öğrendiler,
Daha dün ellerinden tutuyordum,
Yalnız yapamıyorlardı hiçbir şeyi,
Bak bugün kendi ayakları üzerinde durabiliyorlar,
Evet,
Son zil de çaldı,
Özleyeceğim o masum bakışları,
Tertemiz duyguları ve çıkarsız sevgileri özleyeceğim,
Onlara ben mi öğrettim bir şeyleri,
Yoksa ben mi onlardan öğrendim çok şeyi...
Riya görmedim onlarda,
Paylaşmanın güzelliğini gördüm,
Düşenin elinden nasıl tuttuklarını gördüm...
Son zil de çaldı,
O tertemiz dünyadan çıkıyorum yine,
Yine karışıyorum kalabalığa, kabalığa ve ahlaksızlığa...
Keşke herkes çocuk olsa,
Ve herkes dünyaya onların gözüyle baksa...
Evet evet,
Son zil çaldı,
Ve ben onlarla büyüyeceğim,
Ve onları çok özleyeceğim...