Bir çocuk gördüm bugün,
Kaldırımda oturmuş ağlıyordu...
Belki koşarken düştü,
Belki arkadaşları ona küstü,
Belki oyuncağını kaybetti,
Belki de biri ona hakaret etti...
Eğildim dizlerinin önüne,
Elimi başına koydum,
İrkildi...
Yaşla dolmuş gözlerle baktı,
Sonra da ayağa kalktı,
Ağır adımlarla yürürken,
Birden döndü,
O bakışlarla heyecanım söndü,
Dedi ki:
"Annem öldü."
Titredim...
Yangınlar doldu yüreğime,
Konuşamadım,
Sustum...
Düşündüğüm ağlama nedenleri geldi aklıma,
Kızdım kendime,
Çünkü bu koca yürekliyi,
Ben küçük gördüm...
Dedi ki:
"Abi insan hayatta,
Daha neyi kaybedebilir ki..."
Olduğum yere gömüldüm,
Çöktüm...
Devam etti:
"Evim de oydu,
Barkımda,
Aşkımda oydu,
Arkadaşımda...
Sevdamda oydu,
Sevdalımda,
Kol kanat gererdi bana,
Şimdi korkuyorum...
Beni kim sevecek onun kadar,
Ya da ben kimi seveceğim,
Onun beni sevdiği kadar...
Abi ben,
Bu yüzden ağlıyorum..."
Hızla koştu gitti,
Yalnızlığa isyan etti...
Tek varlığıydı annesi...
O şimdi bir duygu fakiri...
Var mı söyleyin bana bu dünyada,
Anneden daha değerli...