Her doğum günümde, annemi hatırlarım
Uzun siyah saçları, gülümseyen yüzüyle
Ellerinde kovalarla kuyudan su çekerdi
Taşırdı hiç tutmadan başının üstünde
Köpekler havlayınca korkardım
Sarılırdım anneme, sıcacıktı elleri
Şefkat doluydu yüreği
Sanki köyümüz yok olmuştu
Soramadım anneme, nerede kaldılar
Dayım, amcam ve çocukları
Halamın kuzuları ve incir ağaçları
Yağmur altında, ıslanan çobanları
Yürürken caddelerde bir sabah vakti
Bir yolun sonunda inşaat vardı
Burası evimiz olacaktı
Bu umutla yaşadı annem
Ustaları hatırlarım harç yapardı
Ve örülen kerpiç duvarı
Ne zaman taşındık bilmiyorum
Bir gün uyandım yeni odamda
Annem ağlıyordu durmadan
O da bilememişti
Yeni eve yeni gelin geleceğini
Bir gün isyan etmiş kumaya ve kocaya
Acilen götürmüşler Antakya’ya
Babam dövmüş ciğerler paramparça
Dayım silaha sarılmış ne fayda
Giden geri gelmiyor! Demiş anneannem
Bir taksi üstünde uzunca bir tabutla
İndirdiler bahçeye, annen uyuyor dediler
Toplanan kadınlardan bir ses
Bir yaşındaki Zehra’yı da
“Koyun dediler içine”
Zaten yaşayamaz annesiz
Üç yaşındaydı Ayşe
Ben hayal meyal hatırlarım
Ne zaman köye gitsem
Eski evimizde annemi ararım
Mezarında dua ederken
Islanır yanaklarım
Bana el sallar, cennet bahçesinden
Ne zaman gelse doğum günüm
Önce annemi hatırlarım
Sonra kuytu bir köşede
Görmeden beni çocuklarım
Ağlarım, ağlarım
YALNIZ KALEM/A.Y