Şeytânın yâvesini, saldım candan ırağa,
Ulular aynasında, seyreyledim özümü!
Albız At’ına değil, gâyem binmek Burağa;
Kime kötü dediysem, geri aldım sözümü!

Vâzife emretmekti, iyiliği kamuya,
Nehy-i anil münkeri, zulaladım gömüye!
Cehâletle topladım, odunumu Tamuya!
Nedâmetle boyn büküp, yere eğdim yüzümü!

Nefsimin pisliğine, bir kez olsun bakmayıp,
Yok diyerek es geçtim, taassubu yıkmayıp,
"İnnemel mü’minüne ihvâtünü" ekmeyip;
Tefrika türküsünü çaldırmışım sazıma!

Şükür çok geç olmadan, gâfletimden aydırdı,
Lütfeyledi gerçeği, kerîh yoldan caydırdı,
Enâniyet libâsın, cism-ü tenden soydurdu;
Hamdülillâh ihsânla, ele verdi kozumu!

Yetmişiki Millete, bir nazardı doğrusu,
Senlik benlik dâvâsı, akledene eğrisi,
Said, şakir’iz deyip, olduk yolun uğrusu;
Öz canıma salmışım, güyâ şahbaz Bâz’ımı!*

Hamd ki, vurup yıkmadan, Melek-ül mevt otağım,
Hakk keremin eyledi, silkeledim eteğim,
Ozan İlo’m varlığa, sevi sunan peteğim;
İmânla noktalasın, Rabbim en son ruz’umu!
30.03.2010/20.26

İlhami ERDOĞAN
(Ozan İlo)