Kalbi Kırık Cam
Bir oda
Sol penceresine yerleşmiş kalbi kırık bir cam
Ardında
Kumru kanadının seyyahı kızıl bir akşam

Bir adam
Tek ayağı kısa sandalyesinde uzayıp kısalan bir bacak
Gözlerinde buğu
Ha ağladı ha ağlayacak

Bir çerçeve
Boyaların harmanlanıp başaklaştığı bir güz
Hangi fırçadan çıkmış meçhulün kucağında
Uzaklara bakan uzun kirpikli bir çift göz

Gittikçe sesleri yutan bir sokak
Gelenlerin gidenleri yendiği ayak izleri kulaklara hükmeder
Ve adam
Gözleri kapıda
Hiç dönmeyecek birini bekler

Bir avuç
Mevsimi kış
Çizgileri uzunlu kısalı
Yüzü gibi kırış kırış
Düşünceler bulanıktır somutluktan uzak
Yürek sesini takip eder hayalinin
Sol kulağı dikleşir
Uzağın mıdır kendinin mi
Soru ikileşir

Bir nefes
Son olsun der artık, almak almamaktan beter
Sandalye sağlam ayağının üzerindedir
Gelir gider

Akşam,
Yine dün gibi akşam
Ve yine o adam
Önünde
Hâlâ kalbi kırık bir cam.