Sezgiler, ölü bedenimizin, hislerimizle aniden köz uyanmasıdır
İçlerden dürter birden ölümüne, işte o diye, hemen de ruhun ısınır
Bir rüzgârın, belki de nefesindi, sevi ile içimdeki o an yankısı
Belki de özlemindi, dağlarca senin içinde, çılgınca aşkın gül takısı.

İşte o anda, sen birden benim her şeyim oldun, beynimin içine çakılan
Ateş oldun büyüdün, cehennem olup kavurdun, yaktın bedenimi acımadan
Depremlerce derinlerden sarsıntıyla girdinde, yıktın o dünyamı güzelim
Kanıma gizlerinle giren külünü dahi, kazıyıp içimden sökemedim.

Deniz kenarında fırtınalar oldun, taşlara yorgun çökmüş o zül halime
Azap işledin, hiç çıkmasın diye, derince gömdün acı ile yüreğime
Dalganla nakış nakış kayalara vurarak işledin, belleğimden kazıdın
Çalkantılar yarattın yüreğimde, bitirdin beni, yıkıp tarumar bıraktın.

İçimdeki dinmeyen hain sıkıntından, dikenlerden yorgan döşek yaptım
Gül suyu ile yudum her yerimi, kokunu da bir türlü hiç çıkartamadım
Ses oldun da çınlattın kulaklarımı, aşkla adımı defaten söyleyerek
İnim inim inleyip ağladı! O zalim yüreğinde varlığım delirerek…

(30.03.2010)AZAP...