Bir tomurcuk gül ansızın dokunur dudaklarıma
hücrelerimdir karışan gecelerime ansızın
-uzaklarda bir yerlerde
duaların esrarıyla büyürdü ağaçlar
uzak yaz günleriyse
bir öpümlük saltanatıydı çocukların-


biliyorum ben ebedi yalnızlıkların içinde
akisleri duvarlara çarpan bir çığlık
sunuyorum kendimi tanrı’nın gözyaşlarıyla
bitimsiz ayrılıklar okyanuslarına
gelsin diye her geç kalışta düşlerime
her sevişmeden sonra kaybolan anılar


bundan sonra sana sen yoksun diyemem artık hiçbir zaman
ihanetin sembolü de olsa tüm insanlar
tüm bakışlar korkunun sembolü de olsa
diyemem senden başka olan şeyler
bana ait bir umardır


söyleceğim şeylerde vardı aslında
yanlış okunan duaların doğuşunda
çözülsün diye kirleri kendine yabancı duyguların
ama şimdi her yer karanlık
her yerde buzdan bakışları kuğuların
işte bundan dolayıdır suskunluğum


konuşamam ve yaz biter
bir tomurcuk gül dokunur dudaklarıma ansızın.