Çiçeklenen dağlara kar yağdı yine
Aldı götürdü duyulan baharın sevinçlerini
Üşüdü gül kokulu goncalar dallarında
Laleler çıktığı toprağında boyun büktü
Her zaman güneşin gülümseyerek doğduğu yere
Hain karanlıklar acımasız çökerken
Mahzun yürek neylesin, yazan kalem neylesin…

Sislere karışırken geniş gönül yaylaları
Hüzünle dolar ağlamayı bilmeyen gülen gözler
Canla canı dalaştıran bitimsiz bir efkârda
Gölgeler çekiyor yine dert perdelerini gözlere
Sevinç köşelerine ayazlar çullanıyor
Silinirken türkü tadındaki o gülümseyişler
Saz da tel neylesin, dil de söz neylesin…

Çekmez olurken vefalar cefanın kahırlarını
Sevgi deryasında dikenler kök salıyor
Öyle bir çetrefilli haldir ki bu,
yoktur yarınlarında yapılacak bayramı
Gönül arzusu can atar, kucaklaşsın hüzünle sevinç
Barış yapsın güneşle gölge
Bir vefasız bekleyişte soğuturken yürekleri
Kış da yaz neylesin, hazan da bahar neylesin…

Neylesin sinede uçmayı bekleyen günahsız umut
Yok ki başka ötesi konacağı bir dalı mı var?
Kendini olduğu gibi bıraksın özgürlüğün kanatlarına
Öpsün yorgun hayatların gül yanağından
Güllendikçe güllensin solgun yüzlerdeki tebessümler
Yürek coşsun, kalem coşsun
Coşsun sazlar, sözler coşsun
Bitsin bütün, yüzü soğuk mevsimlerin sancısı
Güneşsiz gölgeler doysun ballı bahara
Baharın yazında umutlar artık çiçek tutsun…

(şiirimi yorumlayan değerli dost Faruk Civelek’e tesekkürlerimi sunuyorum)