yitik hayallerin son demi gözlerin
üryan çığlıklar tükendi
martılar mavileri özlemişti ben gibi
aynı sen
yazarken maziyi karasında ki sayfana
bense
okuma evresinde bekliyordum gelişini



pişmanlık bana ait
neden diye sorma hangisi dökülür kaleme
uzak bir toprak say beni
üstü yetim ayak izleriyle dolu kir pas içinde
ufuk sana açılan bir kapı oldu
saçının tek bir teli niyetim yeter ki bırakma beni



ayrılık romanı çok okundu bize gelene kadar
kaç şehir ağladı belki de hıçkıra hıçkıra
kaç suret asıldı dar ağacına
yokluk kolayda be güzelim bulmak zor aşk adına




bir kadın sevdim ismi aynı sen
teni rüzgarın kokusu seher yeline dair sanki
bu adam varya geceleri ipe dizdi korkmadan
beklerken bakışını isyana ermedi asla
biliyordu çünkü vuslata sevdanı kazıdı yorulmadan......