1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1075
Okunma

Doyumsuz yaşadığım çocukluğumu özlüyorum...
Deliler gibi salıncaktan salıncağa
uçarcasına koşmak...
Oysa ne kolaymış hayat o zaman
oynamaktan terleyince
susadığını hissederek
çeşmeye ağzını dayamak...
Kana kana suyun tadına varmak...
Şimdi anlıyorum...
ne kadar kolaymış MUTLULUK
Akşam olduğuna üzülmek
oynamak için biran önce uyuyup
sabahın hemen olması için dua etmek.
Ne kadar da değişmişim şimdi.
Dualarım bile farklılaştı artık.
Oyun yerine gerçek hayatta yaşama mücadelesi veriyorum şimdi...
Çocukluğumu özlüyorum...
İçimde saklı duran minik kız çocuğunu özlüyorum...
Yine şımarmak
Koşmak, bağırmak isityorum...
Ey minik kız!...
sana sesleniyorum...
Bir ses ver artık...
her gün yeni bir umutla seni bekliyorum.
Çok özledim....
NERDESİN?