RAPTİYELE BENİ MANTAR PANOYA CİĞERİMDEN



yalnız kalışım
sessiz geceden yansımalar
rüyalar..rüyalar…rüyalar…
kır çiçekleri gibi kokundan yayılan rayihalar,
ağlamaklı bir yüreğin kanatlı acılarının sesini duyabilmek,
gecenin Venüse gülümseyen çehresinde
incecik bir hüzünde paylaşmak aşkın güzelliğini…
“gitme,dur..!”
diyebilmenin cesaretini hür bırakmak dilde
can evinden ayrılık tohumlarını söküp atabilmek
bir bakışın sıcacık ,saran tebessümünde…
ne güzel olurdu
diz üstü çökerten yokluğunun sancılarında
yalnızlık korkusu çöktü
çığlık çığlığa uçuşuyor gök gözlü kırlangıçlarım
omzuma tırmanıp bağdaş kuruyor ağlama isteğim
yastığıma gömüyorum gözlerimi
yumruk ellerimde çaresizliklerim nefessiz
kasılan bedenimin altında ızdıraptan kıvranıyor çarşaf
nefessizim
boğulmaların eşiğindeyim
suskunluğun tenimde kol geziyor
aşk,gözlerimde küstah sırıtışlarda
sen akıyorsun içime sevda uykularında
tadı kaçmış dünyada üzerimde oynadığın oyunlar ne zaman bitecek..?
uykusuz acıları ruhuma zerk etmenin saçmalığındasın
yaşayamadığımız hülyalara bağlayan bizi ;
tamamlanamayan resimlerdeki gülen yüzlerdik
kanayan sevda yaralarında tamponduk
sabahsız gecelerde doyulamayan bedenlerdik
şimdi kırık pencerelerimizden hüzün sızıyor içimize
kelimelerimize bile sığamıyor yalnızlığımız
yüreklerimiz çığlık çığlığa ağlaşıyor
…
bozuldu aramızdaki büyü
hadi,kapat kapıyı ardından
ve beni raptiyele mantar panoya ciğerimden
bakışlarının sorularında boğ beni
nefesinin iç çekişlerindeki ferâha azap ilikle beni
istediğin oldu
sensizim
yalnızım
üzgünüm
başım kolumda, sarı duvarlara yaslayıp ,
iç çekişlerde “özlem” yazıyorum Seni kendime
geçmişimiz dokunuyor “sevda” yerinden
parçalanmış düşlerime sürüyorum göz yaşlarımı ilaç yerine…
…
Mutlumusun..?