9
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1796
Okunma

Onun ne zaman canı sıkılsa
Bıyıklarına giderdi eli,
Cebinden kırık bir ayna çıkarır
Huhlar
İtinayla siler
Dikkatlice bıyıklarını süzerdi.
Bir kalem olurdu ceketinin üst cebinde
Gazetelerin bilmecelerini severdi,
Hiç bitmezdi o kalem
Hep aynı
Aynı yerde.
Ya “Hanım kız” ya “Delikanlı” derdi çocuklara
Onlardı yokluğuna en çok üzülenler de…
Bir gün annem
- Çocuklar, dedi,
-Ayrılmıyorlar kapının önlerinden…
Yine
Tam kapıdan çıkmışken
Biri sokuldu ince sesiyle:
-O dede yok mu?
-Gidin evinize, başka yerde oynayın! Dedi annem.
-O dede yok mu?
-Bize hep şeker, çikolata verirdi…
-Yok! Dedi annem
-Yok!
-Yok babam…
Ben görmedim
O görmüştü giderken…
ezgi ç.
14.03.2010
5.0
100% (2)