olur da dönmek istersin
sende el olursun benim gibi çürür gidersin
benim yerimi alanlarla eyvaaaah deyince
öfkeli anında beni özler beni istersin

ben madde olmuşum damarındaki kanda
vazgeçemezsin öğle silemezsin gönlündeki yara benisem
bin kere gömdüm desende
anılara dalar dalar geçmişimize üzülür ağlarsın

fatihaların bana doğru esiyor
ruhum görmesede seni izliyor
kime fırkat atayım gönlüm dilemma
umut meleklerim o gitmiş küsmüştür diyor

ben melek olmuşum ilah aşk kitabında
suçluluk duymazsınki sen hitaabında
öldü demişsin garip satırında
ölsem de ölürüm ölüm katında

fark etmez dünyada görmesen bile
kollarımı açar beklerim cennet kapısında
yaşarken emek verseydin divan katında
kalmıştır kalbinin köşesinde mutlaka hatırımda

değerleri yok sayamazsın beni bin kere silsen de
anılar koyar insana baktığın her aşk cümlesinde
kime baksan vakit geçer sanırsın
kendini kandırma herkesi ben mi sanırsın

zaman geçer devran elbet de döner
hayat zülüm ettikçe sinene , dilin hep küfreder
eskileri anımsatır geçmiş de ki dünler
keşkeler de yıpranır adamlığına ağlarsın

şiir ceylan yılmaz