Simsiyah bir geceydi
Göz gözü görmüyor, her yer karanlık...
Sanki bir mahşer yeriydi,
Tedirgin oldum, hava biraz dumanlık.

Karanlıklar ardında bir ışık beliriverdi
İzledim bir süre, kaybolmadı bir zaman
Zaten gece korkutucu bir geceydi;
Ama ışık kaybolmadı; yalnız, durağan...

İçimden ışığa doğru koşmak geldi
"Hayır, yapma" diyen endişem engel oldu.
Belki ışık beni karanlıktan kurtaracaktı,
Yine de içimdeki ses beni durdurdu.

Birden cesaret topladı içimdeki ben;
Işığa doğru emin adımlar atmaya başladım.
Yaklaştıkça korkudan titremeye başladı beden,
Ne olursa olsun, ışığa ulaşmalıydım.

Ve sonunda ulaştım ışığa çok mutluydum,
Çünkü hep bir korkuyla yaşamak ne acı...
Koskocaman oldu gitgide küçülen umudum,
Sanırım -korkumun üstüne gitmek-ti bunun ilacı!

Karanlık, islama olan mesafenin uzaklığıdır.
İnsan yaşamadıkça dini, böyle karanlıkta kalır.
Nefsin istekleri insanı cehenneme sürükler,
Cennete girmek hem güzel hem de kolaydır.

Umutsuzluğun bitmesi, umudun gelmesiyle olur.
İnsan yalnız sevdiğiyle olunca mutlu olur.
Eğer ki sevdiğimiz Bâki ise;
İşte o zaman BÂKİ MUTLULUK kaçınılmaz olur.

Hakan YILDIZ