Niçin Allah’ım niçin?
Bu yükselen kahırlar.
Bilmem ki bu köpekler,
Bu köpekler kime hırlar?
Yazık, yazık çok yazık,
Mabet oldu ahırlar.
Ve aşıldı aşıldı,
Haya denen sınırlar.
Gökteki güneş gibi,
Hep aşikar baldırlar.
Çıkılmakla bitmiyor,
Yüce yüce bayırlar.
Gökdelene bıraktı,
Yerini tüm çadırlar.
Hep istila edildi,
O güzelim çayırlar.
Yüklü şer denizinde,
Dalga dalga hayırlar.
Bu kat kat günahları,
Çekebilir mi tırlar?
Annelerde bin çığlık,
Dövülen o bağırlar.
Saygıyla öpülesi,
Ellerde hep nasırlar.



Hapis kaldı ilimler,
Aşikar oldu sırlar.
İnancıma karıştı,
Aşağılık sığırlar.
Ne sandı ki kendini?
Yeni yetme yağırlar.
Böyle iğrenç hayatı,
Görmemiştir asırlar.
Kadınlarsa karnında,
Zinasını taşırlar.
Gece gündüz demeden,
Gıybette yarışırlar.
Öyle ki işte onlar,
Çatlamayan kısırlar.
Bu insanlar insanlar,
Ne gün insanlaşırlar?
Bunlar ki hayvanlardan,
Daha aşağıdırlar.
Öyle ki para için,
Dostunu aldatırlar.
Öksüzün ve yetimin,
Malını aşırırlar.



Bir gün gelir onlar da,
Allah’ını hatırlar.
Tövbe için yalvarıp,
Secdeye de varırlar.
Yalnız onda kurtuluş,
Duysun bütün sağırlar.
Ve bir yakarış olsun,
Bir dua bu satırlar.
Ey Allahım sen bize,
Ver tükenmez sabırlar.


Mehmet Akif UÇAR