Antalya’da yumuşacık kararırken ortalık
idamlık bir mahkumun son isteği gibi
çıkan güneş kavuruyor son bir hamleyle etrafı.
Trafikte bir iş çıkışı telaşı..
Eve ekmek götürme derdindekilerin yarattığı kaosun
ortasında yavaşça yürüyorum kaldırımın kenarından.
cebimde,birikmiş anne harçlığından kalan
son meteliklerle girdiğim marketten
Camel soft paketi alıp çıkıyorum..
seninle birlikteyken aldığın son paketti sanırsam..
hoş..içmezdim o zamanlar..
şimdiyse sadece senden kalan son tütün parçalarını
sindirmekteyim vücudumda.
yeni alınan paket konduktan sonra
bir yanının delinmiş olduğundan habersiz bir şekilde ceketin cebine
evinin önüne doğru yürümeye başlıyorum..



saat 21 civarı..
odanın penceresini görebilecek bir yere oturmuş,
aldığım son tütün paketini tüketiyorum.
geldiğimden bu yana yağmur yağıyor..
çevredeki evlerin camlarını indirecek kadar güçlü,
bazı yaşanmışlıkları andıracak kadar da bıçak sırtı
bir yağmur bu.



ben çekilmiş bir kenara yağmurun dinmesini beklerken
yağmurun yere vuruş seslerinin yanında
şap şap ayak sesleri çalınıyor kulağıma.
hafifçe yaklaşan bir gölge..
evet..bu koku..
yağmurdan sonraki o değişmeyen eşsiz toprak kokusunu hissetmeyi
medet umarken senin o hasret dolu kokun
tütüyor birden burnumun direğinde..
yavaşça saklanmaya çalışıyorum..
ama nafile.
nihayet çıkıyorsun karşıma..
beklemekten yorgun düşmüş gözlerimi sana çevirip bakıyorum..
hiç değişmemişsin..
katran karası o uzun saçlar..
o kömür gözler..
ve seni sen yapan gülüşler..
hepsi aynı.
ben seni görmenin etkisiyle büyülenmişken
ağzından bir yığın sorular dökülmeye başlıyor ansızın..
"Niye?","Ne yapıyorsun?","Ne işin var burada?"
cevap olarak duyulan tek şey
yağmur sesinin yere vurup çıkarttığı ses eşliğinde
yan apartmandaki Reks’in havlama sesleri..



gözler yavaşça açılır,
bir teslimiyet bayrağındaki gibi apak
bir tavana dikilir gözler
biraz da düşünceli bir tavırla..
"Niye","Ne yapıyorum ben?","Ne işim var burada?"
işte ondan sonra anlaşılır ki
tüm bunların hepsi
yeniden aşklaşmalar rüyası..



22.02.2010

Alper Küçükel...