PENCEREMDEKİ DÜNYA

Pencerem caddenin sonuna bakıyor,
Geçen herkesi görebiliyorum baktığımda.
Yağmurlu günleri nedense hiç sevmiyorum,
Şemsiyeler gizliyor bir çok şeyi
Islak toprağın mis kokusau da
Anılarımı tazeliyor biliyorum...
Rüzgârda varsa eğer hem üzülüyor,
Hem de gülüyorum.
Birazdan yağmur duracak inanın
Güneş her yeri ısıtacak tâ yıllar öncesinin,
Soğukluğuna kadar.
Hatıralar birer birer canlanacak
Yada kavrulacak yok olucak.
İşte ben yine penceremden uzaklara dalıp,
Gideceğim uçsuz bucaksız yollarda kaybolacağım.
Dur diyen olacak mı acaba?
Yada caddeler boş mu kalacak?
Gören tanıyan bile olmayacak
Yıllar beni değişmiş bulacak.
Pencerem hiç kapanmayacak
Evet.hep açık kalacak
Beklediğim beni bu penceremden
Tanıyacak ve bulacak
Umudum,hayallerim bitmeyecek
Hep konuşulacak,bayram yeri olucak
Biliyorum ben seni penceremden
Hep bekliyor olacağım.
Penceremin önü yarıya kadar karlarla kaplandı
Kardan adam yapan çok büyük yapmış
Her yeri kaplıyor göremiyorum
Kaptırıyorum kendimi,karı kürüyeyim de
Yollar açılsın diye.
Güneş açtı,üzüntüme dayanamadı
Karlar eridi gitti,bereket oldu taştı
Nice dört mevsim geçirdim penceremin önünde.
Dondurma,erik,çilek,kavun,karpuz derken
İşte ben yine penceremde seni bekliyor olacağım.
Yolların kaldırımlarının taşları değişti
Kocaman ,kocaman palmiye ağaçları dikildi
Ama benim pencerem yine caddeyi görüyor
Ve aynı düşlerle umutla bekliyor.
Penceremin şekli aynı,aynı renkte
Hiç değişmedi ve caddenin sonuna bakıyor,
Caddenin sonuna bakıyor...
Sunay CIBIROĞLU