Maalesef gerçekleri ve o gerçeğin içindeki değişen insanı anlatmış dizeleriniz..
Öze söze değil; itibar denilen para, makam, mevkiye olmuş.. Değer denilenler olmuş değersizlik. Değersizlikler olmuş baş tacı.. Ne dost kalmış ne de dostluk. Hatta ne sevgiler ne de o yürekten sevmeler.. Kolay söylenir olmuş sözler. Lakin durulmaz olmuş söylenenlerin arkasında.. Hırslar, çıkarlar, menfaatler hesap kitap olmuş hep ön planda. Çul çaput denilen itibar kazanmış. Nasrettin Hocanın fıkrası misali:)) Ye kürküm ye misali olmuş dünya:)) Güzellik denen; huy, öz, doğruluk insanlık olurken şimdi olmuş kaş göz.. İnsanız derken unutulmuş insanlık denilen.. Doğruyu söyleyenler kovulur olmuş dokuz köyden:)) Dağıtıyorsan mavi boncuk, olabiliyorsan bukalemon gibi saygınlık kazanılır olunmuş.. Ne ruh kalmış ne yürek. Betonlaşılmaya başlanılmış ve sonra da insanlık konusunda mangalda kül bırakılmamış:)) Doğrular yanlışlara, yanlışlar doğrulara karışmış.. Hak hukuk denilene hak getire.. Ey insanlık ey insan denilen varlık neydik ne olduk daha da ne olacağız...! Bu mudur böyle midir insan olabilmek.. Nerdedir vicdan, merhamet, sadakat, dürüstlük denilen erdemler ve savunulanlar.. Olmuş hepsi riya, dolmuş heryer maskeli suratlarla...Heyhat...! Yazık ki yazık...!
Çok gerçekci dizeleriniz döktürdü içimi:)) Bir dokun bin ah işit gibi oldu, affola...
Saygı ve sevgilerimle...