gün batımındaki martıların çığlığı
yakamozlara dönüşürken gözlerinde
ben hep seni özlerim eyy sevgili
çekip giderken gün gökyüzünden...


bulutları şekilden şekile sokarım
her şeklin kimyasında sen varsın
metafizik kurallarına aykırı belki de
sensizken nefes alıyor lakin yaşamıyorum...


hayatın halkaları eklenirken peşi sıra
bir yerde düğüm oluyor olmazken halkalarda
benim en zayıf yönüm sensin herkes bilir
sakın çekip gideyim deme yazık diğer halkalara...


teninin temas ettiği herne varsa toprak üstünde
vebali sorulmadan direk cennetlik yeraltında
rüzgar essin getirsin bana senden bir nefes
ben cenneti rüzgara verdim en büyük hediye o bana...


iki nasılki ikiyle birleşince dörtte mana kazanır
benim ruhumda senle birleşince Hakka yakındır
uzak durma bana ne olur biraz yakın dur
sensizliğim alev almış savur içindeki külleri bana...

kelebeğin yaşadığı güzel gün değerse bir ömre
yıllarını geçiren kuş ne kadar mutluysa kafesinde
ve bir dakikama anlamın en yücesi katılacaksa seninle
istemiyorum uzun bir yaşam kelebek gibi hür olmalıyım

/bende/