Sen yalnızlıgın ne oldugunu bilemezsin.Gözyaşları yanaklarından gönlüne doğru inerken çatı saçaklarında donmuş buz sarkıtları gibi ne zaman düşecegini bilemezsin.Sen buz gibi bir yatakta ayaz yemiş it gibi kıvrılıp yatmanın da ne olduğunu bilemezsin.Seninle ilgili birşeyler hatırladıgımda buz sarkıtlarının düşüp kalbine nasıl saplandığını venasıl bir acı verdiğinide bilemezsin.Sen sevdiğini kara topraga verirken kendinide gömdüğünü hayat denen bilinmez gücün oradan çıkarıp yaşarken öldürdüğünüde bilemezsin.Sen tek başına masada yemek yerken lokmaların bogazında nasıl düğümlenip sofradan aç kalkmanında ne oldugunu bilemezsin.çevrendeki sevdiklerini tek tek kaybedip yalnız kaldıgında sıranın ne zaman sana gelecegini beklemeninde ne oldugunu bilemezsin.yaşayan bir ölü gibi tek başına yaşarken bir ses duymanın özlemini ve kendini yalnız hissetmemek için kendinle konuşmanında ne oldugunu bilmezsin,çünkü sen yalnız gitmedin beni, benligimi ve gönlümüde alıp gittin onun için sen yalnızlıgın ne oldugunu bilemezsin.


aydın noyan