Anası gurur dolu gözlerle uğurladı;
Adı başka da olsa Mehmetçik diyorlardı.
Vatan göreviydi bu, gururlara vesile
Evlat, kardeş ya da eş bekliyordu dört gözle.

Evinden çok uzakta, asker ocağındaydı;
Bizler rahat uyurken Mehmetçik ayaktaydı.
Gecelerden birinde, it sürüsü uludu;
Karakolun etrafı, şerefsizlerle doldu.

İki dört nöbetimde, vukuat yok dedi er;
Tam o anda sarsıldı, kapkaranlık gökle yer.
Her taraftan mermiler, kum gibi yağıyordu;
Yetinmeyen namertler, bombalar atıyordu.

Mehmetçiğim günlerdir yorulmuştu dağlarda;
Anasıyla yariyle, sarılmıştı rüyada.
Cehenneme dönünce, her taraf birdenbire;
Miğrefini takmadan uzanmıştı sipere.

Çok geçmeden, sahibi gibi kahpe bir kurşun;
Girivermişti birden, biraz altından omzun.
Saniyeler içinde mermiyle doldu Mehmet,
Döküldü dudaklardan kelime-i şahadet.

Yarım saate yakın sürdü, mevzi savaşı;
Kobralar yaklaşırken, kaçın(!) dedi “it başı”.
Yüzlercesi hainin, saldırmıştı o gece;
Mezar oldu karakol tam otuz sekiz gence.

Taptaze fidancıklar aramızdan ayrıldı;
Bunu duyan analar birer birer yıkıldı.
Kalleşliğe takılmış, sözde adı özgürlük;
Özgürlük sandıkları, haince bir kötülük.

Farkında bile değil, zalime kulluğunun;
Ne de aptallığıyla, akıl yoksunluğunun.
Geberip gideceksin, aptal yolculuğunda;
Mehmedimse şimdiden, Cennetin kapısında.

Yüreğinde olmayan anlamaz bu duyguyu,
İnancımızla artan vatana tutkumuzu.
Ezan, bayrak ve vatan namustur bizim için,
Yaşayacak bu ülke ebediyete değin.

Vatan için çekilir, yaşanan tüm çileler;
Bizleri engellemez, ne yaralar, bereler.
Bitecek elbet bir gün, bu hayasızca atak;
Vazgeçilmez vatandan, milletim ayağa kalk.