Bir damla kana,bir damla gözyası düstü..

Biten düslerin koynunda sabahlayacagım..

Artık ardımda,kanlı cam kırıkları ve ıslak hüzünlerle büyümüs

Cocugu bırakacagım..

Okadar yenilgilerim varki suslugumda..
Hangi sularda yüzdürdüysem kagıttan gemilerimi,

Soguk bir rüzgara yenik düstü..

Ve simdii takvim yapraklarınada sonun bitis notu düstü..

Yunus’un karnında,yusuf-i sancılarla sabır tesbihleri cektim..

Duaya acıldı hep mücrim ellerim..

Ve son buldu yasarken nefesim...
İzi duran yaralarımı,kimsesiz cocuklara bırakıyorum...

Simdi bir baskaldırısın,hesapsızca cöreklendigi kıstan kalma,

Bir ayazım..

Üsüyorum...

Zaten hic basedememistim,

Olumsuz satırların bosluga düsüren,
Ünlem isaretleriyle...

Her parantez bir yalnısım,

Her satır bası bir gözyasım,,

Ve her nokta bir ölüm oldu bana..

Oysa seni her hüzün mevsiminde duvara astıgım,

Acılarımdan,koparıp almıstım..

Artık icimin agıtlarına dokunma eyyy kelepcesi hükümlü rüzgarım..

Simdi kasları catık günlerin..

Öfkeden elleri yumruk yumruk icimdeki cocugun..

Zehri icine akıyor..

Ve son defa dünyaya geldigine aglıyor..
Halen ölmemis olsada,yasayan bir mülteci..

Bu son anlamsız sözleri..

Son cocuksu özleyisinin cenaze töreni...

Son cırpınısın..

İLK ÖLÜMÜ.....