çocuk ruhluydu, kim ne dese inanır
yoktu içinde ne nefret ne de öfke
sadece inattı, benim fikrimce


yolda şiirler bulur, kafayı çekince
her şeye âşık olurdu


boynunu bükmüş bir çiçek görse
onunla dertlenir, sokak kedilerini sorun eder
sanki sorumlusu kendisiymiş gibi üzülürdü


onların açlığı, önündeydi kendi derdinin
bir köpek görse üşümüş
ceketini örtecek kadar cömertti


bencil olmadığı gibi fazlaca insandı
nesli tükenenlerden hani


müzelik desem yeridir, çocuk kadar masum
dünyayı sığdıracak kadar kocaman yürekli
aslında korumaya almak gerekti kendisini


nasıl anlatsam biraz uçuktu, biraz deli
gramla alır okka ile dağıtırdı sevgisini
bir keresinde deli demişti bana
kabullenmiştim, hani filozofçasına


ne çok benziyorduk birbirimize
doğuş şeklimiz bile
görünen o ki bu uzaklaşmanın
temeli de bu benzerlikti
ki; o da benim gibi yaşama yenilmişti

Hatice Ak/23.02.2010