İnsan..
İnsan meçhul..
İnsan sırlar alemi..
İnsan bilinen bilinmeyen..
Bir tohum sanki toprağın bağrına düşen..
Bir damla menidir Anne rahmine düşen..
Karanlıklarda aylarca kalan..
Aydınlığı özleyen..
Yunus’un (as) balığın karnındaki halidir hali..
Selamete çıkmayı bekleyendir..!


Selamete..
Aydınlığa bırakılır kendisini bekleyenleri bilircesine..
Ağlayarak hoş geldim dünyaya der..!
Yokluktan varlık alemine gözlerini açtığı için şükreder..
Beklide ondandır ilk haykırış..
Beklide ağlayışı ondandır..
Kim bilir..!


Acizdir..
Sürünür..
Apalar..
Ağlar ağlar ağlar..
Anlaşılmaz hiç o anlarda..
Merhametle şefkatle..
Güvenle sarılır sarmalanır..
Özenle hassasiyetle korunur..
Sakınılır her şeyden..!


Elif olur..
Fidan olur dimdik..
Anlayan anlaşılan olmuştur..
Gonca gül olmuştur..
Yaprak yaprak açılıp okunan..
Okuyan..
Okutan olmuştur..
Duygularıyla..
Fikirleriyle..
Var oluşuyla..
Kendi boşluğunu dolduran önemli, gerekli, değerli mihenk taşı..
Fıtratında kocaman kainatı taşıyan..
Küçük bir insan olmuştur..!
Okudukça dal, budak, yaprak vermiş..
Katmer katmer açmış Elif olan tomurcuklar..
Güzel kokular almış..
Buran buram kokular sacmış..
Gül tutan elin gül koktuğu gibi..


Ve
Elif İnsan Olmuş..!
İnsan Elif Olmuştur..!!
Kim bilir..!

29ocak2009
İstanbul
Saat: 08.47

@granur