Kırdım Taphophilia, kırdım
Kalemimdeki istek/öneri/şikayet kutusunu…
Söyle onlara ellerimin Meryem anası,
Neden şiir kepenklerimi
Senin adınla başlayarak kaldırdığımı.

Anlat onlara, bana çocuk/bana kadın sevgili,
Neden annemin eve sokmamı yasakladığı tüm kelimeleri
Ceplerime doldurup sana koştuğumu…


Taphophilia, hani sen,
Kibritle oynayıp perdeleri tutuşturan
Fallik dönemi kız çocuğu/
Yangın alarmında kedilerin yol gösterdiği
Çıkışsız yangın merdiveni ,
Söndürme tüpündeki karbondioksit/
Alyuvarlarıma altıncı atmosfer tabakası…

Hani ,şimdi sen,
Bir iç savaşa nükleer üreten devlet/
Yaralı çocuklara turnike yapan ilk yardım ekibi…
Beni ‘adam gibi adam’ olmaya davet eden elçi,
‘Kadın gibi bir kadın’sın…

Artık biliyorlar Taphophilia,
Tüm paragraf başlarının sana biriktirilen
Düşlerle doldurulduğunu,
Karda belli edilmeyen ayak izlerine
Ev sahipliği yaptığını…

Yerdeki karıncaları ezmeden yürümeye çalışan
İyi insanlar gibi okuyorlar şimdi bu şiiri…


Taphophilia, eli/ayağı/kendi küçük kadın !
Öyle tuttun ki erkekliğimin aort damarından,
Bir senin rahim duvarlarına asılır ilanı
Ağır kan kaybımın…