Hani bir yetimhanede büyümek seninle,
Milyonlarca spermden birine ve bir rahme
Şükran duyma zorunluluğunda kalmaksızın.

Merdiven altlarında beş taş oynamak pijamalarımızı giyip,
Tırnaklarımızın içlerine kumlar dolarak.
Ve şanslı sayarak kendimizi diğer sürüngenlerden,
Öpüşmek yemek aralarında.
Salyalarımızı ve kimsesizliğimizi birbirimize katarak...

Sonra bir akşamüstü devlet babadan takdir-î siktiriyemizi rica edip,
Sivilcelerimizi ve iki bavul düşlerimizi alıp yurt odalarından
Bilmem kaçıncı meridyene düşmek seninle...

Tanrının önce ikimizi, sonra boş kalan yerlere eklediği
Üç beş ağaç, bir kaç kaldırım ve yüzleri olmayan insancıkların
Atmosferi ve midelerimizi bulandırdığı bir tabloda,
Mavi ve kırmızı olmak seninle,
Ama en çok gri olmak...


Hatta bir kırkikindi, tüm ilkel dinlerden habersiz olarak,
O ota boka alerjisi olan
Marazlı oğlan çocuk annelerinin balkon iplerinde unuttuğu
Çamaşır mandallarına inanmak...

Ağzımızı doldura doldura bir ton sövmek sonra
Küçük köpek yavrusunu ezip geçen
Siyah bir araba tekerleğine,
Kullanarak tüm tükrük bezi sarfiyatlarımızı...

Yalınayak, iki ruh dolanmak sonra,
O mutsuz adamların ayakkabılarıyla birlikte
Ruhlarını çıkarıp girdiği kapı eşiklerinde
Soyunmamak insanlığımızı...

Pencereden bakabilme özgürlüklerine adaklar adayan,
Ama olsun bakire ev kızlarının bakıp imrendiği
Ellerin sahipleri olabilmek sonra...

Eski bir köşebaşı kitapçıda, okunma yüzdesi düşük sayfalarda
Yasak özneler olabilmek seninle,
Kelimelerin içine saklayarak sevişmelerimizi...


Hani olsun, yaşlı bir teyzenin ömrünü uzatıp
Bir deniz köpüğünde ölebilmek seninle...
Sen jartiyerinden, ben kemer askılarımdan
Sallanarak hani......

Söyle yetimim, kaç şizofren sevdin?