Kuşlar gibi sonsuzlukta uçabilmek…
Bütün iyi ve kötülerin üstünde havalanmak…
Kanat çırpmak, meydan okurcasına…
Rızkları yanında olmadığı halde…
Yarına endişeleri yok…
Bulursa yerler, her yem tanesine,
Kanat çırparak şükredeler…
Analarından gördüğü gibi yuva kurarlar…
Kayalara, ağaçlara, otlar arasına…
Küçük beyinlerine nakşedilmiş tüm bilgiler…
Baba olduğu halde yavrusu için soğukta…
Sıcakta, sabırla günlerce ayakta beklemek…
Kaç insanımız yapıyor bu fedakârlığı…
Kuş der geçeriz ama çoğu yönü örnek bize…
Bir solucan çeker açken kapana onları…
Hemen atlar, oltayı düşünmeden,
Kuş beyinli deriz ama…
Biz atlamıyor muyuz? Kaçımız temkinli acaba…
Bizim beyinde, sorumluluğumuzda büyük…
O kuşlara sayısız göz ve tüy rengini vereni…
Hatırlayan kaç kul var alemde?
Bazen düşünüyorum da…
Esas kuş beyinli benim galiba…

03/01/2007

DURSUN YEŞİL